Bir Nisan Gecesinde Bir Kadının Hikayesi

çınarların gölgesi,
neşelerin en erkekçesi
köşelerin başları
ve gölgelerin içleri
hep onlara aitti
bilirdi kadın bunu.
her gün
yıkarken bulaşıkları
artık hissetmediği elleriyle,
her gün ütülerken çamaşırları
artık hissetmediği bedeniyle,
her gün 
ama
her gün
yeniden
yeniden
geçerken aralarından
yine ve yine
artık hissetmediği kadınlığı ile

cinayetler tasarlardı
öylesine sessiz ve sakince
geçerken yanlarından
onların ruhu bile duymazken
her gece 
her gece
her yaz gecesinde
bir kadın
öldürürdü tüm erkekleri
en erkek yerlerinden

bilirdi
köşelerin başları
sokakların kenarları
geceler bile onlara aitti.

bu hikayede kadın
pencerelere,
balkonlara hapisti.
bu dünyanın
karanlığına
puslu
grilerine aitti.
geceleri bakarken balkondan,
tek bir kadın bile olmazken
tek bir kara saçın ucu bile görünmezken
köşe başlarında onlar
sokaklarda onlar
sokak lambalarında onlar.
onlar
onlar
onlar
gölgelerine sakladıkları kadınlarla
her sokakta onlar.
oysa her gece
ölüm fısıldardı kadın onlara
ve en erkek yerlerinden vururdu her birini.
fark etmezlerdi,
bir yerleri eksilirdi her gece
her gece bir parmakları, 
kıllarından bir kaç tanesi.
Bu kadar öldürmeye azalmıyorlardı,
sokaklarda
köşelerin başında
ve lambaların altındaydılar
gür sesleriyle
kötü kokulu sarhoş nefesleriyle.
bir gece sessizce
çıktı kadın kafesinden,
açtı tüm ışıkları
hazırladı aklındaki planı
döktü mutfak tezgahına
yüz yılın katliamını
saklayacak tek bir şey
korkacak hiç kimse yoktu

bir tanrıçaymışçasına
çıktı kadın 
evinden
ya da
kafesinden 
sokaklara

bir gece 
bir kadın
tüm erkeklerin
tüm sokakların
tüm sokak lambalarının
tüm sarhoş ağızların
tüm erkek yerlerin

köküne
döktü
benzini
çaktı kibriti!

Gece Saçlı Kız