Yeni Hayat/Orhan Pamuk Üzerine

Ey gece otobüslerine binenler, mutsuz kardeşler, biliyorum sizlerin de aynı yerçekimsizlik zamanını aradığınızı. 


Motive olmak için her zaman yaptığım gibi perdeleri kapattım. Genellikle blog yazılarını gündüzleri yazarım ama bu sefer geceye denk geldi. Masamın üzerindeki lambayı yaktım. Bileklerime mandalinalı kolonyamdan sürdüm. Bir süre bileklerimi koklaya koklaya düşündüm, hayal kurdum. Başka ülkelere, hiç yaşanmamış anılara hatta bundan tam sekiz yıl önce yaşandığını bu sabah fark ettiğim anılara doğru yol alıp gittim. 

Ben aslında eski kafalıyımdır, kalem kullanmayı, kağıda yazmayı severim. Ancak blog şu karanlık gurbette o kadar yardımcı oluyor ki, bu yüzden bilgisayarın o çiğ ışığına katlanmayı öğrendim. Sosyal medya ünlülerinden tut da bilmem kimlere kadar herkesler kitap yazarken, benim de anlatacak hikayelerim varken neden halen bir kitap yazmadığımı sordum kendime. Cevap yok. Yine bildik karın ağrıları, hık pık falan filan. Bakmayın benimki korku, belki biraz da maymun iştahlılık. 

Bundan tam sekiz yıl önce, nisan ayında ayak basmıştım bu memlekete. Sevdiklerimle kutladığım son doğum günümden hemen ertesinde. Zaten sonra da hiç bir zaman tüm sevdiklerim bir arada olmadı doğum günlerimde. Buna da şükür, internet var ya dedik. En azından sağlar, sağlıklılar dedik. Gözyaşları akmadı mı? Tabii aktı. Ama umut var dedik. Ha gayret dedik.

Bundan tam sekiz yıl önce bir kadın, beni yaraladı. O en aşağılayıcı ses tonuyla, gözlerini devirerek söyledi zehirli sözlerini. Başka bir memlekette, yanında sevdiğiyle birlikte mücadele eden o 19 yaşındaki kıza tüm zehrini kustu...Peki ben ona ne yapmıştım? Hiç. Peki ben ona ne yapmıştım? Hiç. Peki ben ona ne yapmıştım? Hiç...Bu kadın da hiçlikler içindeydi...Kaybolmuştu, ilk gördüğünü ısırması gerekliydi...Belki bu kadın zehrin ta kendisiydi...Bundan tam sekiz yıl önce, beni zehirledi...Beni zehirlediler...Gururumu incittiler...Kemiklerimi değil ama kalbimi kırdılar...O gün bugündür ben sertleştim, ailemden başkasına yüz çevirdim...O gün bugündür ben değiştim...Kalın bir kabuk geliştirdim...

Bu dehşetle birlikte, kitaptan yüzüme fışkıran ışıkta köhnemiş odalar gördüm, çılgın otobüsler, yorgun insanlar, soluk harfler, kayıp kasabalar ve hayatlar, hayaletler gördüm. Bir yolculuk vardı, hep vardı, her şey bir yolculuktu. Bu yolculukta beni hep izleyen, en olmadık yerde karşıma çıkıverecekmiş gibi yapan, sonra kaybolan, kaybolduğu için de kendini aratan bir bakış gördüm; suçtan günahtan çoktan arınmış yumuşak bir bakış. .. Ben o bakış olabilmek isterdim. O bakışın gördüğü dünyada olmak isterdim. O kadar çok istedim ki bunları, o dünyada yaşadığıma inanasım geldi. Hayır, inanmaya bile gerek yoktu; orada yaşıyordum ben. Kitap da, tabii, ben orada yaşadığıma göre, benden söz ediyor olmalıydı.  Benim düşündüklerimi, benden önce birisi düşünüp yazdığı için böyleydi bu. 

Bu yılın ilk Orhan Pamuk kitabı benim için Yeni Hayat  oldu. Kitap (dizin kısmı hariç) 221 sayfa. Bir solukta, bir haftada okurum diye düşünmüştüm. Ancak öyle olmadı. Henüz elli sayfa okuduktan sonra, içimi kara bulutlar kapladı, kitabı elimden bıraktım. Anlattıklarının sıkıcı olmasından değil, anlatılanlardan korkmamdı buna sebep. Bir zaman sonra tekrar okumak istediğimde ise hayat izin vermedi, sağlık sorunları ortaya çıktı. Sonra inatla tekrar aldım elime kitabı. Ben o zehirli kadınlarla savaştan sağ çıkmıştım, içinde ölümden, kader ve kazadan bahsedilen bu kitaptan mı korkacaktım? Saklanmadım. Kaçmadım. Okumaya devam ettim. Tren rayları bana, eski bir anıyı anımsattı. Sanki ben yaşamışçasına hüzünlendim her bir satırda. Geçmiş uzak bir hikayeydi, genç bir kadının yalnızlığını anlatıyordu. Ve her gerçek hikaye gibi, çok acıydı. Tadı kekremsiydi. Kitapta geçen her trende, her tren düdüğünde ben o hikayeyi anımsadım.

Kitapta cümleler virgüllerle bölünmüş durumda. Açıkçası okurken bazı anlarda bundan çok sıkıldım. Hatta kitaba laf attım, terslendim filan o kadar yani.

Okuması oldukça zor, karın ağrılı bir kitaptı. Aslında, düzgün bir psikoloji ile okunmalıydı. Eh, bende de ondan kalmamıştı. Kitabı iki gece önce bitirdim. Hemen üzerine konuşmak, yazmak istedim. Çünkü zaman geçtikçe unutmaya çalışmamdan korkuyordum. Aslında bu yazı Masumiyet Müzesi ile Yeni Hayat'ı karşılaştıran bir yazı olacaktı. Ancak Masumiyet Müzesi hakkında buraya yazmadığımı fark ettim. Ne aptalım.
Orhan Pamuk, Yeni Hayat'ı Masumiyet Müzesi'nden daha önce yazmış. Masumiyet Müzesi'nde kullandığı bazı betimlemeler burada birebir mevcut. Ve tabii sevdiği kadını anlatırken kullandığı sözcükler, anlatış tarzı çok benzer. Bunu bilerek mi yaptı, yoksa bir tesadüf mü bilmiyorum. Bazı yazarlar (Stephen King mesela) kendilerine bir evren yaratıp, o paralelde romanlar yazıyorlar. Hatta yer yer karakterler, mekanlar benzerlik gösteriyor. Bu konuda, her hangi bir bilgiye ulaşamadım internette. Eğer bu satırları okuyan siz, bu konuda bilgi sahibiyseniz lütfen bunu yorumlar kısmına yazın. Ben de bilgileneyim.

Bir gün bir kitap okudum ve bütün hayatım değişti. Daha ilk sayfalarındayken bile, kitabın gücünü öyle bir hissettim ki içimde, oturduğum masadan ve sandalyeden gövdemin kopup uzaklaştığını sandım.

Yeni Hayat mümkün mü ? Yalnızca ölümün kıyısına kadar gelenler mi o yeni hayata ulaşabilir? Ona ulaşmak için yapılan yolculuklar ne zaman son bulacak? Otobüs yolculukları, kazalar... Aramaya devam etse, inat etse bulur mu insan o hayatı? Bilmem, belki de aramayı bıraktığında çıkıverir yeni hayatın meleği karşına...
Boğazda yumruk gibi kalan, yutkunması zor, hazmetmesi zor bir kitap Yeni Hayat. 

Gece Saçlı Kız