Korona Günlükleri 10 Mayıs 2020

'' Göklere erişti feryadı ahım 
 Bu da gelir bu da geçer ağlama. ''


O umutlu sözleri yazan ben miydim gerçekten? Ne de olsa kışın sonu bahardır! Sahi o bahara ulaşabilecek miyiz?

Her ağladığımda gözyaşımı silecek, ben düştüğümde, yükseklerden değil ta en dipte benimle olan dostlarım var. Elimden tutup, beni aydınlığa çıkaracak dostlar, kardeşler... Mutlu sofralarımda onların tabakları, baharımda onların çiçekleri oldu hep. Ben yalnız değilim. Belki de tünelin ucundaki ışık çok uzakta, belki de çok yakında. Ailem, dostlarım var. Ben yalnız değilim. Ben yalnız değilim. Nasıl da geç oldu bu gerçeği fark etmem. Aslında hep bildiğim bir şeyi, yeniden keşfetmek, fark etmekti belki de...

Ayrı ülkelerdeyken bile sevdiklerimin sıcaklığı kalbimdeydi hep. Şimdi, aynı memleketteyken mi ulaşamayacak seslerimiz birbirine? Ayrı evlerde olsak da şu korona günlerinde, biliyorum ki tüm sevdiklerim kalbimin içinde. Yaşayanlarıyla, ölmüşleriyle... Kalbim karanlık şu sıralar belki, ama biliyorum ki onların sevgisi aydınlatacak bu karanlık günleri...

Yazdığım bu satırları, özellikle buraya yazmayı tercih ediyorum. Biliyorum ki, gelecek güzel günlerde bu internet günlüklerini okuyup, hüzünlü günleri hatırlayacağım. O güzel günlerdeki Zeynep, hiç bir şeyi yaşamaktan korkma. Ertelediğin ne varsa yaşa. Yapabilir miyim acaba dediğin şeylerin üzerine gitmekten eskisi gibi korkma. 2020, senden çok şey alıp götürdü. Ancak kalbindeki sevgiyi, insanlığını götürmedi. Bu satırları okuduğunda, umarım ki sevdiğine kavuşmuş, mutlu olduğun günlerdesindir. 

Unutma, bugünlerini unutma.



11 Mayıs 2020.

İstanbul. 

Gece Saçlı Kız