Karanlık Kalplerin Getirdiklerine Şiir

Karanlık gündüzleri
Sonra ağrıyan kalbi

Bir dost yüzüne hasret
geçen seneleri.

Bir gurbet memlekette 
kimsesizliği. 

El olmayı
El yordamıyla öğrenmeyi.


Gel de dinle!

Nefessiz gündüzleri
ağlayarak geçen geceleri.

Üç gün patates,
iki gün makarna yemeği!

Sabahın karanlığıyla 
gecenin şerrini.

Bir yorganın altında
iki nefes titreşmeyi.

Uzaklığı sonra,
insanın derisine işleyen
soğuk,
gri,
metalsi
yabancılığı,
yalnızlığı.

Sabah ayazlarında uyanmayı,
bir gurbet memleketinde
bilmediğin sokakları adımlamayı.

Ölüm çaresizliğinde
o gri boşluğa yuvarlanmayı.

Grinin her tonunda
tek bir ışığa,
tek bir aydınlığa,
tek bir sayfalık kitaba,
tek bir sese
tek bir umuda hasret kalmayı.

Ve aramayı
umudu
kitabı
anayı
babayı
kardeşi...

Bir un sessizliğinde döküldüm dudaklarımdan yere
Bir şiir mavisinde, 
deniz dinginliğinde.

Ben anlatabilirim
kalabalıkları,
sokakları,
tanıdık yüzlerdeki acımasızlığı.

Ben anlatabilirim,
dünyadan uzakta
nasıl hayatta kalınacağını.

Umutsuzluğu
korkuyu
acıyı.

Peki sen
an la ya bi lir mi sin 
tüm bunları?

Boş ver!

Anlatmamın ne gereği var ki?!

Gece Saçlı Kız